In Memoriam Netty Westra-Thobokholt

Wij vernamen het overlijden van Netty Westra-Thobokholt. Daarmee is een markant persoon verloren gegaan. Om haar te herdenken herhalen we onderstaand het interview met haar uit 2020 uit “De Rooie Rakker”.

Netty Westra – Thobokholt
wethouder
door Marilen Schipper en Minke Postma

We spreken Nettie Westra – Thobokholt. Zij was van mei 1975 tot september 1978 wethouder in een programcollege dat steunde op de linkse meerderheid van PvdA D66/PPR in de gemeenteraad.
Het lijkt een beetje op “verborgen verleden”, want in de door het gemeentelijk archief opgegeven lijst van naoorlogse wethouders kwam haar naam niet voor. Inmiddels is dat rechtgezet. Na haar wethouderschap bleef Nettie nog tot 1994 een gewaardeerd lid van de gemeenteraad.

Wat doen voor een ander
“Ik vond het leuk in de Raad. Je kon wat doen voor een ander. Als wethouder had ik zorg en onderwijs in m’n portefeuille. In mijn periode werd Groot Soolstede (nu Berkenstede) gebouwd.
Als voorzitter van de bouwcommissie had ik daar hard voor gewerkt maar de eerste steenlegging werd gedaan door de burgemeester. Zijn naam moest ook op de steen. Toen dacht ik wel: daar had ik moeten staan. Dat had ik rechtvaardig gevonden.”
Nettie Thobokholt (7-12-1933) groeide op in de Oranjebuurt Groningen aan de Graaf Adolfstraat. Haar vader werkte bij Centraal Beheer, een instantie die uitkeringen voor werkloosheid en de kinderbijslag verzorgde. Als kind mocht ze hem op zondagmorgen helpen. Hij legde dan alvast de
stapeltjes formulieren klaar op de tafels zodat het personeel er op maandagmorgen gelijk mee kon beginnen, want, zo zei hij: “Die gezinnen hebben het geld hard nodig dus ze moeten het zo snel mogelijk krijgen”.
Haar vader zat al gauw in het verzet en moest daarna onderduiken. Het gezin had het zwaar. Toen de oorlog was afgelopen werd de 11-jarige Nettie vanuit Groningen naar Denemarken gestuurd om op te knappen. De kinderen werden vervoerd in grote witte visauto’s en onderweg sliepen ze daar
ook in. Ze kwamen onder andere door het totaal kapot geschoten Bremen, wat een diepe indruk maakte. De bestemming was Stokkemarke, op het eiland Lolland, waar ze ruim drie maanden verbleef in een aardig gezin. Wat ze niet leuk vond was dat zij thuis moest blijven toen de moeder
van het gezin een dag kleren ging kopen met haar drie dochters. Maar Nettie kreeg wel iets lekkers toegestopt van de vader en ze kreeg kleren mee toen ze weer naar huis ging. Vorig jaar is ze met haar zoon terug geweest om afscheid te nemen.

Mantelzorg
Nettie trouwde met Frits Westra, stoffeerder van beroep. Ze woonden eerst in de Transvaalstraat in Leeuwarden, maar toen kon haar man een baan krijgen bij stoffeerderij Firma De Jong in Wolvega met een woning er bij aan de Margrietstraat. Haar eerste zoon was geboren in Leeuwarden, maar
toen de tweede op komst was werd haar man ziek: pleuritus. Hij moest kuren, maar zij wilde dat hij in de buurt bleef zodat ie z’n kind kon zien opgroeien. Er werd een ruimte bij het huis gemaakt waar hij kon rusten in de frisse lucht en zo heeft ze hem twee jaar verpleegd. Na die periode kon
Frits aan de slag als hoofdwerkmeester in de sociale werkplaats in Heerenveen. Daar heeft hij veel jonge mensen het vak geleerd.
Ondertussen zat ook Nettie niet stil. Ze naaide veel gordijnen voor mensen. En elk weekend zocht ze haar ouders en schoonouders op in Leeuwarden, om hen te zien, de was op te halen en schone was terug te brengen. Mantelzorg. Maar dat was niet het enige.
Jarenlang was Nettie voorzitter van de vrouwenbond FNV en zodoende ook actief in Vrouwen voor Vrede. “Je had in de jaren ‘80 grote meetings. We gingen nogal es naar Den Haag. Maar op een gegeven moment hield het landelijk bestuur van FNV-vrouwen ermee op. Toen is later ook de
afdeling opgeheven en opgegaan in Vrouwen van Nu.”

Complot CDA – VVD
Nog even terug naar het wethouderschap. “Een punt dat speelde in de jaren ‘70 was de opheffing van kleine scholen in het oosten van de gemeente. Men wilde het openbare basisonderwijs bundelen in één grote school in Noordwolde en de scholen in Zandhuizen en Boyl opheffen. Dat
wilde ik niet. Het was voor de kinderen te ver om zelfstandig te reizen en ik zag al die moeders al heen en weer fietsen. Dus dat ging mooi niet door!
Ik had er in die eerste wethoudersperiode best wel zin in gekregen en ik wilde toen wel door. Hero Werkman en ik waren kandidaat-wethouder voor een volgend links college. Ik kon goed met hem en ook met zijn partner Geke Faber die in die tijd provinciaal actief was. We vergaderden vaak bij
hen thuis. Wij waren na de verkiezingen in 1978 weer de grootste met 9 zetels maar bij de collegevorming bleek dat VVD en CDA achter onze rug om hadden geregeld dat er niet weer een links programcollege moest komen. Toen viel ook voor mij het doek. Ik heb daarna nog wel een
aantal jaren in de Raad gezeten.”

Neem me zoals ik ben
Ze is ook nog geridderd, vertelt ze gnuivend. Niet dat ze daar zo aan hecht, maar het is wel een leuke herinnering. Dan gaat er een kastdeurtje open en komen wat spulletjes te voorschijn. Eerst een officieel fietsplaatje, nog van voor de oorlog. Dan een speldje dat licht reflecteert, dat droeg ze
in de oorlog. Tot slot is er een koker en daaruit komt het papier waarop staat dat zij op 28 februari 1994 geridderd is in de kwaliteit vijfde klasse. Ze moet er om lachen. Smalend zegt ze: “Vijfde klasse, waarom niet iedereen gelijk? Ja ik was een hele dwarse!” Ze toont ons een krantenartikel met de kop ‘Acht raadsleden uitgezwaaid’. “Kijk es hoe ik daar op de foto sta: oudste kleren aan, niet naar de kapper. Het hoefde niet voor mij. Je gaat in de Raad voor het werk, voor de mensen. Maar het was wel een hele verrassing.” En waardige afsluiting van meer 20 jaar raadslidmaatschap, zo lijkt ons.
We praten nog wat na over alledaagse dingen, ouder worden en het leven in deze tijd. Af en toe pakt Nettie haar dikke agenda’s erbij om wat na te kijken en te checken of ze iets goed onthouden heeft. Daaraan kun je zien dat ze gepokt en gemazeld is in het administreren van afspraken en het
bijhouden van dingen die ze belangrijk vindt. Vaardigheden die je echt nodig hebt als bestuurder. Hoe ze dat geleerd heeft? “Ach dat ging vanzelf”

Wij groeten Netty Westra-Thobokholt met groot respect,

Een markante persoonlijkheid, die zich met hart en ziel voor de mensen in Weststellingwerf heeft ingezet.

Wij wensen de familie sterkte met het verlies.

PvdA Weststellingwerf